Sahabenin bazılarına hitâp eden bir Ayet Kur’an-ı Kerim`den:
Arabîler, “îmanlıyız” dediler… De ki: “Siz îmanlı değilsiniz!… Ancak müslüman amelleri yapıyorsunuz”!…
Henüz bilinçlerinde îmân yoktur!. Eğer itaat ederlerse Allah’a ve Rasulü’ne, yaptıklarınızdan hiç bir şey boşa gitmez!. Kesinlikle Allah Gafûr ve Rahiymdir..
“Mümin”ler onlardır ki, Allah’a ve Rasülü’ne "B" sırrının idrakı içinde îman ederler ve bu îmandan şüpheye düşmezler; bunun neticesi olarak da sorumluluklarındaki tüm malları ve bilinçleri ile hiç bir karşılık beklemeden bu yolda cihad ederler. İşte onlar “îman” ehlidirler.” (Hucurat:14-15)
“Ey müminler yapmayacağınız şeyi niçin söylersiniz?…
Yapmayacağınız şeyi söylemeniz Allah indinde büyük azaba yolaçar”!. (Saf: 2-3)
“Yakınlarınız ve evlatlarınız kıyamet gününde size hiç bir fayda vermeyecektir; onlarla aranız açılacaktır..” (Mümtehıne:3)
“Allah`ın kendilerine gazab ettiği kavmi dost edinenleri görmedin mi?…
Onları ne malları, ne de evlatları hiç bir şekilde Allah’tan kurtaramaz. Onlar azab ehli olarak sürekli azapta yaşarlar.
Ve onlar hakikaten kendilerinin bir gerçek üzerinde olduklarını sanırlar… Dikkat edin onlar yalancıdırlar”!.. (Mücadele 14, 17-18)
İsterseniz bu Ayetler üzerine düşünelim biraz…
Önce şunu farkedelim birinci Ayet anlamından;
Îman bilgisine sahip olması ve müslümanlığın gereği olan fiillleri uygulaması, onun îmanlı bir kişi olduğunu göstermemektedir, bu Ayetten çıkan anlama göre!… Hatta, bu kişi imansız biri dahi olabilir tümüyle, gene bu Ayetteki işarete göre!… Zira, fiiller şüphe veya red düşüncesine rağmen ortaya konulabilir.
Kişi inanmadığı halde, menfaati gereği veya içinde bulunduğu şartlar gereği, nezaketi gereği, çevresindekilerin kalbini kırmamak için, ya da bunların çok daha ötesindeki başka düşünceleri dolayısıyla ikiyüzlülük yaparak, bazı söz ve davranışları ortaya koyabilir!. Bu filleri asla “îman” esaslarının sonuçlarına dayanmayan; kişisel çıkar doğrultusunda olan fiillerdir… Elbette ki burada “kişisel çıkar” sözünü geniş kapsamlı anlamak gerekir.
İman ve imansızlık!.
İnandığını söylemek, ya da ikiyüzlülük veya sahtekarlık yaparak inanmadığı şeyleri söylemek!. Ve buna kendi vicdanını tatmin edecek kılıflar bulmak!..
Bu yüzden demiş Celaleddin Rûmi, “ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol” diye…
Bu zordur!. Çok zordur!.. İnsana çok şeyler kaybettirir böyle olmamak!.
Bunu ancak, “ALLAH”a îmanı dolayısıyla her kaybı göze alabilecek nadir insanlar göze alabilir!. Kaybedecek hiç bir şeyi olmayan “fakir”ler göze alabilir!. Çünkü onlar Allah için yaşarlar, kimseden bir şey ummaksızın!… Herkesin yarın kaybedeceklerini, onlar dünden kaybetmişlerdir!.
İnsanlarla “Allah için = fiysebilillah” bir arada bulunur ve “Allah için = fiysebilillah” konuşurlar!..
Bunu kaldıramayanlarda elbette onlardan uzaklaşırlar ve Rab edindikleriyle baş başa yaşarlar!. Sonra o Rab edindikleri, kıyametlerinde onları terkeder gider; “Allah gazabı” demek olan “Allah’tan uzaklıkları” içinde, yalnızlıklarının sonucu olan azabı yaşarlar tek başlarına!.
“Yapamayacağın şeyi niçin söylersin?” hitabı bunun için çok önemlidir!.
“Îmanlıyım” demek bunun sonuçlarını yaşamak demektir!..
Îman, getirisi olan fiilleri ortaya koyup, o fiillerin getirisini yaşamak içindir!.
Îmanın gereği olan fiilleri uygulamadan; imanın getirisi olan bakış açısını edinmeden yaşamıyorsan; bil ki yalnızca kendini aldatıyorsun!.
Çevrendekileri aldatman sana yarın hiç bir yarar sağlamayacaktır!.
Yaptıkların, niyetinin “Allah için” “fiysebilillah” olup olmadığının göstergesidir!.
“Allah için” olmayan beraberlikler er-geç son bulacak ve kişi bu beraberliğinden dolayı pişman olacaktır!.
“Allah için = fiysebilillah” ne demektir?
Özündekini yaşamanın ve gereklerini ortaya koymanın yaşanmasıdır!…
Allah ahlakıyla yaşayıp, Allah bakışı ve değerlendirmesiyle, yakınındakini-uzağındakini ve dahi tüm yaratılmışları değerlendirmek demektir!.
Karşındakini Allah’a erdirmek ve böylece Allah rızasının onda açığa çıkması için tüm varlığınla çaba göstermek demektir!.
“Allah için beraberlik” demek, bu amacı paylaşan “bir aradalık” demektir!.
Kişinin özündeki Allah’tan ve bunun sonuçlarını yaşamaktan “gafil” olması, onun “gazaba uğramış olması” demektir!.
Gelecekte beklenen ateş ya da işkence beklentilerini “gazab” sanarak; insanın yaşadığı andaki “gazab”tan gafleti ise, “Allah gazabına uğramış olmasının” açık yaşantısıdır!.
“Allah gazabına duçar olmuş” kişi, özündeki Allah’ı tanıyamamış ve bunun gereğini hala yaşayamamakta olan insandır!.
Bunu idrâk edememek de gazâba uğramışlığın bir başka belirtisidir!.
Evet, bu anlamlar doğrultusunda, yukarıda mânâlarını nakletmeye çalıştığım Âyetleri tekrar okuyup anlamaya çalışırsak…
Ne gerekçeyle olursa olsun, ne pahasına olursa olsun, Allah için yaşamanın zorunluluğunun “îman”ın gereği ve sonucu olduğunu farkederiz!… “Îman” bize nasip olmuş ise!…
Bu takdirde, en yakınımızdan en uzağımızdakine kadar, ikiyüzlülüğü bırakıp, inandığımız gerçekleri konuşur, Hakk`ı tavsiye eder, sonuçlarına da sabrederiz… Yapamayacaklarımızı söylemekten kaçınır, söylediğimizi de yaparız! Bugünü çevremizdekilerle hoş geçirmek uğruna îmanımızı satmaz; yarını riske sokmayız!.
Duygusal veya bedensel zevkler uğruna, bizi tatmin edenleri Rab edinmeyip; “Allah”a îmanın gereğini yaşarız!.
“Allah indinde olan, eğlenceden de, ticaretten de daha hayırlıdır” (62-11)
Ayeti bize önemli bir uyarıdır “salat”ın ne olduğunu idrak etmiş isek!
“Allah Rasullüğünün” ve “Allah Rasulü`nün yolunda yürümenin” ne demek olduğunu hâlâ anlayamamışsak, elbetteki bu yazdıklarımın hiç bir faydası da görülmeyecektir!.
Allah, “kendisine îman eden” ve “îmanın gereği amelleri”, ortaya koyabilenlerden eylesin bizi Amin.
Selametle | 
